मी अविनाश नागनाथ लिंबोळे महावितरण मध्ये सिनियर टेक्निशियन म्हणून कार्यरत आहे. टाळेबंदीच्या काळातही अत्यावश्यक सेवा म्हणून पूर्णपणे कार्यरत होतो. रोजच्या कोरोनायुक्त बातम्या, मित्रांच्या कहाण्या, कामासाठी प्रतिबंधित विभागात फिरताना येणारे दडपण यांना सोबत घेऊनच माझे काम सुरू होते. तसं मी पूर्ण काळजी घेत होतोच. व्यायाम आहार आणि विश्रांती हे ही व्यवस्थित सुरू होतं.
पण, दिनांक १० जुलै २०२० रोजी, मी नेहमी प्रमाणे ड्युटीवर आलो आणि ११ ते १२ च्या दरम्यान घरून फोन आला. आपल्या बिल्डिंगमधील एक काका कोरोना पॉझिटिव्ह सापडले. घरचे सगळे घाबरले होते, म्हणून मॅडम ला विचारून घरी आलो. सगळ्यांना धीर देत समजावून सांगितले. त्या दिवशी आम्ही कोणीही बाहेर आलो नाही, माझी मुलगी आणि बायको तिच्या माहेरी गेली होती. रात्री झोपण्यापूर्वी तिला कॉल करून काकांबद्दल सांगितले आणि काकांना कॉन्फरन्स कॉल केला. ‘काका तुम्ही काही घाबरू नका तुम्हाला काही होत नाही.’ असे मी आणि माझी पत्नी काजल दोघे बोललो. ते ही सांगत होते की, मला घेऊन जायला रुग्णवाहिका आली, त्यावेळी चाळीतल्या सर्वांनी घराचे दरवाजे लावून घेतले. मला खूप वाईट वाटले. त्यांना धीर देऊन बाकीच्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करून स्वतःची काळजी घ्या व लवकर बरे होऊन घरी लवकर या असे बोलून त्यांचे मनोबल वाढवण्याचे प्रयत्न केला. झोपण्यापूर्वी सगळ्यांनी काढा करून पिलो आणि गरम पाण्याची वाफ घेतली, थोडी जास्त वाफ मी पण घेतली व झोपून गेलो.
नेहमी प्रमाणे सकाळी लवकर उठून बसलो, पण
माझे पूर्ण अंग खूप दुखत होते. मला वाटले काल व्यायाम केला नाही. म्हणून दुखत असेल म्हणून मी जोर, डिप्स, बैठक मारून थोडे पोटाचे व्यायाम केले आणि अंघोळ करून आलो तरी पण अंगदुखी कमी नाही. हळूहळू मला जाणवत होते की मला ताप पण येतोय. टीम गिरीमानस सदस्य आणि माझे मित्र डॉक्टर आशिष मेरूकर यांना कॉल केला, ‘सर मी येतोय तुम्ही आहेत का क्लिनिक ला? ‘ते हो बोलले. मी वारजे ला गेलो, सविस्तरपणे सांगितले डॉक्टरांना ते बोलले काही नाही, व्हायरल असेल. होईल कमी गोळ्या घे, त्या दिवशी शनिवारी गोळ्या घेतले कमी झाले.
पण रविवारी परत पुन्हा तसेच झाले ताप १००.८ होता. सायंकाळी डॉक्टरांना कॉल करून सांगितले तर त्यांनी क्रोसीन घे आणि उद्या सकाळी ये असे सांगितले. हे असे झालेले ऑफिसमध्ये आमच्या मॅडमला कळवले आणि माझे सहकारी कदम यांना पण कळवले ते मॅडम शी बोलून झाल्यावर ऑफिसमध्ये लेटर बनवून देतील. ‘तुम्ही जवळच्या कोव्हिड – १९ च्या सेंटर मध्ये जाऊन चेक करून घ्या.’ असे मला सांगितले. त्यानुसार मी सोमवारी सकाळी भावाला घेऊन औंध हॉस्पिटलमध्ये मध्ये गेलो. तिकडे लाईन लागलेली, त्यात सिरीयस पेशंट लाईन मध्ये होते. माझा नंबर ७ वा होता. १ ते १:३० तास लागले आणि नंबर आला, तर डॉक्टर म्हणाले की, ‘सद्या हॉस्पिटलमध्ये बेड फुल्ल झालेत. त्यामुळे आता इकडे टेस्ट होऊ शकत नाही. तुम्ही YCM ला जा.’
मी विचारले की, आता टेस्ट करत नाही का? डॉक्टर बोलले की, “ऍडमिट केल्यावर चेक करतो आणि २४ तास इकडेच ठेऊन घेतो पण आता बेड फुल्ल आहेत, म्हणून आता नाही होणार. नाहीतर तुम्ही असे करा ५ दिवस घरी होम कोरंटाईन व्हा आणि कमी नाही झाले तर परत या मग आपण चेक करू.’ हे ऐकून बाहेर पडलो.
डॉक्टर आशिष ना कॉल केला आणि सांगितले सगळे, ते बोलले ५ वाजता ये बघूयात आपण. ५ वाजता गेलो ताप चेक केला तर १००.४ होता. त्यांनी लगेच कोव्हिड टेस्ट करून घे असे सांगितले. त्यानुसार खाजगी प्रयोगशाळेतून तपासणी करून घेतली. २४ तास लागणार होते रिपोर्ट यायला मग डॉक्टरांना बोललो की, ‘सर एक इंजेक्शन द्या मला खूप त्रास होतोय.’ त्यांनी इंजेक्शन आणि गोळ्या दिल्या. तेवढे घेऊन घरी परत आलो. जेवण करून औषधे घेऊन झोपून गेलो.
१३ जुलै रोजी माझा ताप आणि अंग दुखणे कमी झाले पण रिपोर्ट येणे बाकी होते. दुपारी डॉक्टरांचा कॉल आला. कसा आहेस? बरे वाटते का? मी बोललो हो सर आज बरे वाटते. रिपोर्ट आला का? विचारले. ‘आल्यावर कळवतो सर’ म्हणून सांगितले. लॅब ला सायंकाळी ६ वाजल्यापासून सारखे कॉल करत राहिलो रिपोर्ट आले का? रिपोर्ट आले का? शेवटी रात्री ९ ला पाठवला रिपोर्ट मला पीडीएफ फाईल.
मी तोडके मोडके वाचून लगेच घरात सांगितले , “निगेटिव्ह आला आहे”. घरचे खुश झाले आणि ऑफिसमध्ये सांगितले की, निगेटिव्ह आला म्हणून , पण आमच्या स्टाफ सहकारी कदम ने विचारले, ‘नेमके तू कुठे वाचला निगेटिव्ह असे, मॅडम ने पण तसेच विचारले, आशिष डॉक्टरांना पण पाठवले, मी परत लॅब ला कॉल करून विचारले असता त्यांनी सांगितले की तुमचा रिपोर्ट कोव्हिड – १९ पॉझिटिव्ह आहे. हे ऐकून थोडा वेळ शांत झालो, पण लगेचच स्वतःला सावरले. कारण घरात आई वडील बहीण सर्वानाच धक्का बसला होता आणि प्रचंड टेन्शन आले होते. घरच्यांना धीर दिला आणि समजावून सांगितले की सध्या माझ्यात कोणतीही जास्तीची लक्षणे नाही येत त्यामुळे तुम्ही घाबरून जाऊ नका, एवढे सांगितले तरी आईच्या डोळ्यात पाणी आलेच कसेबसे समजवले शांत झाली.
त्यांच्या डोक्यात, रुग्णवाहिका येणार, चार माणसे येऊन घेऊन जाणार असे विचार येत होते, मी सांगितले असे काही होणार नाही मी सगळी व्यवस्था केली आहे. असे सांगून शांत केले.
आशिष डॉक्टरांचा कॉल आला त्यांनीही तेच सांगितले, मग तू खाजगी हॉस्पिटल ला ऍडमिट हो मेडिक्लेम आहे तुझे तर, ऑफिसमध्ये मध्ये सांगून माझी व्यवस्था दिनानाथ मंगेशकर हॉस्पिटलमध्ये केली.
तिकडेही बेड उपलब्ध नाहीत समजले होते पण, कदम साहेब, मॅडम, बाररटक्के साहेब आणि पुण्यस्वामी साहेब यांच्या मुळे बेड उपलब्ध झाले व मी १४ जुलै ला रात्री १० ला गेलो ते १५ जुलै पहाटे ३:३० ला कोव्हिड-१९ या वॉर्ड मध्ये मला ऍडमिट करून घेतले.
भाऊ मला त्या दरवाजा दरवाज्यापर्यंत सोडून गेला. आत गेलो तर समोर दोन सिस्टर पूर्ण PPE किट मध्ये समोर आले आणि मला माझ्या बेड पर्यंत नेऊन सोडले. थोडावेळ बसून सगळीकडे पाहिले, सगळे कोविडचेच पेशंट, कोण जोरजोरात खोकतंय तर कोणाला ऑक्सिजन वर श्वास घ्यायला त्रास होतोय असे वेगवेगळे रुग्ण होते हे सर्व बघून पहाटे ४:३० वाजता झोपलो.
सकाळी ७ वाजता सिस्टर ने विचारले की,” जेवण हॉस्पिटलमध्ये घेणार की घरून येणार” मी घरून येणार सांगून झोपून गेलो.
त्या वॉर्डमध्ये सगळे सिरीयस पेशंट. ऑक्सिजन वर जवळ जवळ सगळेच आणि मी त्यात नॉर्मल पेशंट चला आता काही दिवस यांच्या बरोबर काढणे आहे आपल्याला, दिवसभर कोणाचे ना कोणाचे कॉल यायचे बोलत बसायचे असेच तीन दिवस काढले. पण एकही पेशंट एकाशी पण बोलत नव्हते. कारण सगळेच कोरोना पेशंट प्रत्येकाला लवकर बरे होऊन घरी जायचे आहे. पण डॉक्टर असो सिस्टर असो किंवा मामा, मावशी असो सगळे PPE किट मधेच बाकी सगळे पेशंट मास्क मध्ये अश्या मध्ये दिवस जात नव्हते, डॉक्टर यायचे आणि मला चेक करून जायचे. पहिल्या दिवशी म्हणजे १५ तारखेला बोलले की, “तुमचे ऑक्सिजन लेव्हल ९७ बरोबर आहे तुम्ही घरी जावा आणि होम quarantine व्हा” मी बोललो की, ‘एक दोन दिवस राहून घरी व्यवस्था करून मग जातो. ‘असे सांगून तिसऱ्या दिवशी डिस्चार्ज मिळाला पण बिलिंग प्रोसेस होऊन घरी यायला रात्रीचे ११ झाले.
मला कोरोना झाला असे मी लपवून ठेवले नाही. पहिल्याच दिवशी माझ्या शाळेच्या ग्रुप मध्ये, ITI च्या ग्रुप मध्ये ऑफिसमध्ये सगळ्यांना कळवले. पुढील तीन दिवस तू घाबरून जाऊ नको, काही होत नाही तुला, तू नक्की बरा होशील, तू मनाने आणि शरीराने खंबीर आहेस. असे प्रत्येकाने प्रत्येकाच्या भाषेत समजावून सांगितले आणि माझे मनोबल वाढवले .
मला सगळ्यांना एकच सांगायचे आहे की, ताप, खोकला, सर्दी आला की मनाचे काही न करता आपल्या फॅमिली डॉक्टरांना लगेच दाखवून घ्या आणि त्यांच्या सल्ल्याने तपासणी, औषधोपचार इ. गोष्टी करा, लक्षणे पूर्णपणे नाहीशी होईपर्यंत स्वतःला इतरांपासून वेगळे ठेवा, नेहमी प्रबळ इच्छाशक्ती आणि सकारात्मक विचार ठेवा, लक्षणे असताना अथवा नसताना घराबाहेर पडल्यावर मास्क वापरा, सामाजिक अंतराचे नियम पाळा.
अविनाश लिंबोळे, पुणे